Swatki #2 - Multipairing

Zapraszam na drugą, dłuższą już, część. Ja jestem dosyć zadowolona, więc mam nadzieję, że i wy będziecie. I tak, jest tu malutki wątek yuri, gomenasai, taką mam naturę XD. Nie wiem, czy nie przesadziłam z tą sceną na końcu. Zresztą... Sami oceńcie.
*

-Satsuki, co to jest?

-Eee…

-Dlaczego łączysz mnie z Bakagamim?!

-Nie łączę! To…

-Tak?

-To tylko taki żart! Rozmawiałyśmy sobie z… Z trenerką Seirin…

-Z nią? Przecież jej nie znosisz.

-Och, ale czasem da się z nią pogadać. W każdym razie, tak sobie żartowałyśmy. Pomysł bez sensu, no nie? - Momoi roześmiała się nieco sztucznie.

-No dobrze - stwierdził Aomine, czując, że więcej się od niej nie dowie. Ale od tej pory postanowił się mieć na baczności.

                I rzeczywiście – wkrótce trener oznajmił im, że jadą na obóz treningowy z Seirin, Yousen i być może innymi drużynami. Zawodnicy podeszli do pomysłu nieco sceptycznie, ale co mogli zrobić? Ucieszyło ich jedynie, że dołączy do nich ta Alexandra Garcia, którą widywano z Kagamim Taigą i Himuro Tatsuyą, zawsze to jedna ładna laska więcej. Oczywiście mieli swoją, ale z niezrozumiałych dla reszty świata powodów nieco się jej obawiali.

                Ładna laska Touou była z siebie zadowolona. Wraz z Riko pracowały nad innymi trenerami, w Yousen poszło łatwo ze względu na wsparcie Alex, która domyśliła się ich planów i bardzo jej się spodobały (choć sama widziałaby Kagamiego z Himuro). Z Kaijou już prawie się udało, w Shuutoku było gorzej, ale i tak robiły postępy. Rakuzan… Cóż, to było najtrudniejsze, ale jako że z nieznanych przyczyn Aida zapaliła się do pomysłu zeswatania Akashiego i Furihaty, postanowiły się nie poddawać. Miały już tylko kilka dni, więc spędzały nad swoim zadaniem dużo czasu.

                Gdy w końcu nadszedł ten dzień wyczerpane, ale usatysfakcjonowane stanęły na peronie, patrząc na schodzące się drużyny. Nie było to łatwe, ale wszystkie sześć znalazło się w grupie wyjeżdżającej w jedno miejsce. Gdy członkowie Pokolenia Cudów po raz pierwszy od dawna stanęli przed sobą, napięcie stało się tak duże, że biedny Kouki znowu prawie nie zemdlał (to z całą pewnością miłość). Co prawda od czasu Pucharu Zimowego ich stosunki znacznie się polepszyły, ale tak silne charaktery zawsze miały jakieś problemy z dogadywaniem się. Poza Kuroko – ten był grzeczny jak zawsze i dobrze znosił nawet Momoi podduszającą go lekko, kiedy usiłowała go po prostu mocno przytulić. Na szczęście pociąg przyjechał w odpowiednim momencie – gdy odjeżdżali, w miejscu, gdzie stał Murasakibara pojawił się jeden z konduktorów i zaczął wygrażać podróżującym pięścią, wymachując jedną z miliona pustych paczek po słodyczach.

                Satsuki i Riko wiele by dały, żeby móc obserwować swoich „podopiecznych” (bo tak zaczęły o nich myśleć) w przedziałach, ale oczywiście trafiły na miejsca z trenerami i Alex. Nakatani z Shuutoku był spokojny i nieufny, Shirogane z Rakuzan elegancki i milczący, Takeuchi z Kaijou wyglądał na wiecznie niezadowolonego, znany już dobrze Momoi Harasawa z Touou inteligentny i jakby nieco zestresowany, a Araki z Yousen – po prostu straszna! Alex była najsympatyczniejsza z całej tej grupy, pomijając irytującą skłonność do całowania ludzi na przywitanie. Co jakąś godzinę (nie częściej, by nie wydało się to dziwne) trójka dziewcząt spacerowała sobie po wagonie, zaglądając do przedziałów. Dziwne – wszystkie pary, które sobie zaplanowały, celowały we wkurzaniu się nawzajem, pomijając Akashiego i Furihatę (ten drugi po prostu unikał Seijuurou)… I Murasakibarę z Himuro, bo Atsushi zasnął i oparł swoją wielką głowę na ramieniu biednego, przygniatanego Tatsuyi. Był to z perspektywy dwóch fujoshi zaiste uroczy widok, więc od razu powzięto milczące postanowienie, że to na tej dwójce skupią się najpierw.

***

                Pociąg dotarł na miejsce. Ośrodek okazał się być dużym, jednopiętrowym, sympatycznie wyglądającym budynkiem z ogromnym boiskiem i bieżnią, więc humory wszystkich od razu się poprawiły.

-Ale dużyyy…

-Ładnie tu!

-Widzę boisko! No, Bakagami, to co? Jeden na jednego?

-Pojebało cię?! Po podróży? Zresztą, nie po to tu jesteśmy… Ahomine.

-Jesteśmy tu dla treningu, kretynie.

„Kagami ma rację” pomyślała Aida, skrywając szatański uśmieszek ”Jesteście tu, żeby stać się parą. Ale jeden na jednego to dobra droga”

-Muro-chiiiin, jestem głodny.

-Atsushi, przed chwilą jadłeś!

-Murasakibara, nie jedz tyle! - Araki zdzieliła podwładnego drewnianym mieczem.

                No… W każdym razie większości się poprawiły. Przed gośćmi stanął dyrektor, niski człowieczek o sympatycznej, nalanej twarzy.

-Witamy! Rozumiem, że to sławne drużyny Yousen, Shuutoku, Rakuzan, Kaijou, Touou i Seirin? Bardzo się cieszymy! Niestety – zrobił smutną minę – ze względu na dużą liczbę gości wystąpiły pewne komplikacje. – Momoi ledwie powstrzymała chichot, bo te „komplikacje” były w rzeczywistości jej dziełem i w rzeczywistości nie istniały. Na szczęście pan Miura okazał się świetnym aktorem. – Okazuje się, że z braku innych pokoi część z was będzie zmuszona zanocować w dwuosobowych pokojach… Z jednym, dużym łóżkiem. – Rozległ się chór wściekłych głosów. Alex, która od razu zrozumiała, o co chodzi, zapytała, udając zmartwioną:

-A… Ile jest tych pokoi? To znaczy, ile osób musiałoby w takich spać?

-Hmmm…. – spojrzał na jakąś kartkę. – Dokładnie czternaście. – „Czternaście?! Miało być dwanaście!”

-Proponuję – odezwał się nagle Harasawa – aby dobrać do tych pokoi dobrze znających się członków tej samej drużyny. W ten sposób będzie to trochę mniej męczące.

                Tym sposobem, cudownie wsparte przez niewtajemniczonego przecież trenera Touou, dwie spiskujące dziewczyny miały znacznie ułatwione zadanie. Wyłoniono Midorimę i Takao (ten drugi się szczególnie nie zmartwił, więc może była nadzieja?), Kise i Kasamatsu (którego w ogóle nie powinno tu być, bo skończył już Kaijou, ale z jakiegoś powodu nie chciał rezygnować z tego wyjazdu), Murasakibarę i Himuro, Kiyoshiego i Hyuugę oraz (tego nie planowały) Mitobe i Koganei. Kiedy brakowało dalszych kandydatów, Riko zdecydowanym krokiem podeszła do Daikiego i Taigi.

-Wy. Bo ty – wskazała na Kagamiego – mi się narażasz, a poza tym musicie w końcu przestać się gryźć. – Próbowali protestować, ale przestraszyli się i umilkli, bo co można było zrobić, przeciwstawiając się tej niebezpiecznej osobie?

-To może – zaproponował Shirogane – Momoi i Aida wezmą ten siódmy pokój? Widzę, że jesteście zaprzyjaźnione. -  te spojrzały na siebie ze wstrętem, ale… Gdyby teraz zaprotestowały, ktoś mógłby zacząć coś podejrzewać. Trudno. Jakoś zniosą te dziesięć dni, prawda?

***

                Zapadała noc. Wszyscy rozlokowali się, najedli i obejrzeli otoczenie. Intensywne ćwiczenia miały zacząć się od jutra. Alexandra, która „przypadkiem” mijała właśnie te nieszczęsne „małżeńskie” pokoje, usłyszała zza drzwi pokoju 11 przytłumioną konwersację.

-Muro-chin, idźmy spać.

-Dobrze. Mówię to od pół godziny.

-Musiałem zjeść kolację!

-Zacznij się zdrowiej odżywiać. Nie możesz ciągle jeść tych chipsów.

-Muro-chin – ton stał się groźny – nie mów tak, bo cię zmiażdżę.

-Już to robisz… Na litość, Atsushi, nie rozkładaj się tak!

-Leżę normalnie.

-Zajmujesz całe miejsce!

-Tu się połóż, o, tu. Lepiej?

-Tak… Chociaż… Trochę… Nienaturalnie…

-Muro-chin, nie narzekaj, bo cię stąd zrzucę. A potem zmiażdżę.

-…

-…

-…

-Muro-chin, ładnie pachniesz.

-Co?

-Ładnie. Tak… Słodko. Co to?

-Boże, Atsushi, nie wiem! Zdaje ci się. Idź spać.

-Ale to tak słodko… Mmm…

-ATSUSHI, CO TY ROBISZ? Przestań! To, że śpimy w jednym łóżku, nie znaczy, że… To dziwne!

-Po prostu chcę poczuć ten zapach. Jest miły. Nie krzycz na mnie, bo…

-Atsushi – głos Himuro stał się zrezygnowany – Śpij.

-Dobranoc, Muro-chin.

*

I tym miłym akcentem zakończmy. Hehe.