Swatki #9 - multipairing

Ja nawet nie wiem, jak przeprosić, czuję się taka cholernie winna, nie wiem nawet czy ktoś mnie tu jeszcze pamięta. Coś się stało z moją weną twórczą i dlatego powoli zaczęłam przechodzić na tryb dwutygodniowy. Postaram się wrócić do normalnego, no ale wiecie, jak jest z moimi obietnicami, więc nic nie obiecuję ;-;. Rozdział chyba jest niezły i sporo tu rozwoju akcji, a przed rozdziałem niespodzianka - gościnny występ kochanej Leukonoe (jej profil na fanfiction.net, zapraszam bardzo serdecznie!), opowiadający to, czego sama nie napisałam, czyli co działo się w pokoju Aomine i Kagamiego, kiedy Momoi ich tam zaciągnęła po wielkiej alkoholowej imprezie. Leukonoe pisze lepiej ode mnie, myślę, że wam też się spodoba, ja jestem zachwycona. O, patrzcie:
*
Zaczęło się, tak jak zwykle między nimi, od kłótni, która wybuchła bez większego powodu. Tak przynajmniej mógłby twierdzić ktoś postronny. Oni widzieli lepiej. Po prostu żaden nie mógł dłużej znieść tego dziwnego napięcia, które rosło wprost proporcjonalnie do wypitego alkoholu. Było to napięcie, które towarzyszyło im od początku, tylko teraz w końcu znalazło ujście, gdy alkohol przyćmił tą głupią dumę, która nie pozwalała żadnemu z nich przyznać się otwarcie do tej obupólnej fascynacji.

          Najpierw były te przypadkowe dotknięcia, które zamiast przejść niezauważone, posyłały dreszcze wzdłuż kręgosłupa, elektryzowały. W końcu te muśnięcia przestały wystarczać, więc rzucili się sobie do gardeł, byleby byś bliżej tego drugiego ciała. Chwycili się za koszulki przyciągnęli sie do siebie. Ich twarzy były tak blisko siebie, że czuli wzajemnie własne gorące oddechy. Wzrok uciekał, nieco juz nieposłuszny od alkoholu, do warg rozciągniętych to w gniewnym krzyku, czy złośliwym uśmieszku. Później Kagami zrobił krok do przodu, jego udo otarlo się o krocze Aomine. I to był koniec. Zdrowy rozsądek wystrzelił i polecił gdzieś w dal wysoką parabolą, jak piłka wystrzelona przez Midorimę.

          Żaden nie potrafiłby powiedzieć, jakim właściwie sposobem znaleźli się na ziemi, ale żadnemu ten nowy układ nie przeszkadzał. W tej pozycji mieli lepszy pretekst do bliskości rozgrzanych ciał. Dotknięcia niby przypadkiem pośladka, uda, wsunięcia dłoni pod koszulkę. Ponapawania się wzajemnie zapachami, które tylko podkręcały rosnące podniecenie, któremu nie mogli juz dłużej zaprzeczać. Nie, gdy Mamoi postawiła stopę na plecach Aomine, dociskając go do Kagamiego. To była chwila, gdy wreszcie spojrzeli sobie w oczy, w końcu uświadamiając sobie, do czego właściwie dążą tą niby kłótnią. Nogi mieli splątane, każdy z udem w kroczu drugiego i wiedzieli niezwykle trzeźwo, jak na ten stan upojenia alkoholowego, że te twarde kształty w spodniach każdego z nich, to nie komórka, czy telefon – obaj mieli dresy bez kieszeni.

          To była pulsująca podnieceniem erekcja!

          Chyba obu to wiedza odrobinę przeraziła. Tylko dlatego dali się wyciągnąć Momoi za kołnierze z pokoju. Kagami jeszcze uchwycił spojrzenie Kuroko znad szklanki z drinkiem i było to spojrzenie, które Kagamiemu się nie spodobało. Jak zwykle widmowy zawodnik widział i wiedział więcej, niż chciał powiedzieć. Aomine za to zgarnął z szafki niedokończoną butelkę jakiegoś taniego wina.

          Drzwi za Momoi zamknęły się z wściekłym trzaskiem, a oni zostali sami w pustym, cichym pokoju. I nagle zrobiło się odrobinę niezręcznie. Albo raczej duma wróciła na miejsce i teraz żaden nie zrobi tego pierwszego kroku, bo to by znaczyło, że zależy mu bardziej niż życiowemu rywalowi. Kagami odwrócił głowę i najpierw podrapał się po karku, a później chwycił w garść swoje włosy, jakby dzięki temu mógł się pozbyć tego denerwującego podniecenia. W tym czasie Aomine nie spuszczał wzroku z drugiego chłopaka, a gdy jego dłoń zacisnęła się na włosach, wyobraźnia podsunęła mu obraz własnej dłoni w tych czerwonych włosach, dociskająca twarz Kagamiego do poduszki. Jęczącego, dyszącego i właśnego ruchanego Kagamiego. Musiał syzbko wytrzeć usta, bo zaczęła po lecieć ślinka. Podniósł butelkę wina i zaczął zachłannie pić. W obecnym stanie nawet nie smakowało tak źle.

– Oj! - zawołał Kagami, którego uwagę zwrócił odgłos głośnego picia. Na chwilę zapomniał, co właściwie chciał powiedzieć, bo właśnie z kącika ust Aomine pociekła strużka alkoholu, po szczęce, szyi i wsiąkła w koszulkę, pod którą, doskonale wiedział znajdowała się twarda, umięśniona klata.

– Co chciałbyś trochę? – zapytał Aomine, a Kagami musiał przez chwilę się mocno zastanowić, co ten ma na myśli – wino, czy samego siebie.

– W końcu prychnął pod nosem.

– Obejdzie się – powiedział, ale w tym samym czasie jego mózg... nie, wróć, cokolwiek to było, na pewno nie mózg, przeklinał go do żywego i zirytowany pytał, dlaczego jeszcze nie masz łap na tym boskim ciele przed sobą.

          Aomine uśmiechnął się szeroko. Nie należał może do najbardziej spotrzegawczych osób, ale na szczęście Kagami należał do tych, które absolutnie nie potrafią ukrywać myśli.

          Oblizał wargi i widział, jak wzrok Kagamiego do nich wędruje, jak pod tą czerwoną łepetyną krążą obrazy nie mnie perwersyjne od tych, które on sam widział we własnej wyobraźni. Podniósł powoli butelkę, odchylił głowę, odsłaniając szyję. Pierwszy łyk wziął powoli, przełknął. Kagami śledził, jak porusza się Jabłko Adama i sam się oblizał na myśl, jak może smakować ta ciemna napięta skóra szyi. Drugiego łyku wina już Aomine nie połknął. Za to podał butelkę Kagamiemu. W końcu od momentu znalezienia się w pokoju znowu byli na wyciągnięcie ramion, co Aomine skwapliwie wykorzystać, gdy tylko Kagami chciał podnieść butelkę do ust. Chwycił go za słowy na karku, przyciągnął do siebie i pocałował, językiem zmuszając chłopaka do otwarcia ust. Nie musiał czekać długo, Kagami odpowiedział od razu. Wino przelało się z ust do ust i pociekło po brodach. Nie przejęli się tym zupełnie, całowali się, miękkie, wilgotne języki oplatały się wokół siebie w dzikiej walce o dominację. Dłonie natychmiast znalazły się na pośladkach, wślizgnęły się pod koszulkę. Biodra zaczęły ocierać się o siebie zniecierpliwione. Obaj pojęcie o seksie mieli znikome, ograniczające się co najwyżej do fantazji napędzonych pornosami, ale nadrabiali entuzjazmem i dzikim instynktem, który kierował dłońmi, paznokciami, ustami i zębami. Gdzieś po drodze pozbyli się koszulek i spodni. Podczas tego pocałunku, który tylko rozgrzewał atmosferę jeszcze bardziej, nieubłaganie zbliżali się do łóżka. W końcu, gdy byli wystarczająco blisko, Aomine pchnął z całej siły Kagamiego do tyłu, rzucając go sobie samemu na talerz do pożarcia.

          Kagami się potknął, wylądował na łóżku, odbił się od niego i spadł na podłogę obok z hukiem i bolesnym jękiem. Aomine na chwilę zamurowało.

– Dupa mnie boli – mruknął Kagami, gramoląc się z podłogi z obitą kością ogonową, na co Aomine zaczął rechotać. Śmiał się jak opętany, trzymając się za brzuch i nawet wzrok Kagamiego pełen urażonej dumy nie mógł go powstrzymać.

– Pieprz się sam – warknął w końcu Kagami wściekle. - Idę spać do wanny!

          Wziął kołdrę i faktycznie poszedł do łazienki, nieco chwiejnym krokiem, ale szedł.

– Oj, oj! Czekaj! - zdążył zawołać Aominę i chwycić za kołdrę, o mało się przy tym nie przewracając – mili Państwo, Pokolenie Cudów w pełnej krasie. Wyrwał ją Kagamiemu, ale ten i tak zdążył się zamknąć w łazience. – Bakagami! – krzyknął nieco wkurzony, waląc pięścią w drzwi. – Nie zachowuj się jak pieprzona diva!

– Pieprzona? No na pewno nie przez ciebie! – nadeszła nie mniej wkurzona odpowiedź z drugiej strony.

– No chyba nie zostawisz mnie tutaj samego z... – zawiesił się i spojrzał w dół na swoje bokserki –kiedy właściwie zdązyli zdjąć spodnie? – które układały się w kształt zgrabnego namiociku. – Z tym! – dokończył, chociaż Kagami nie mógł tego widzieć.

– Baw się sam, Ahomine!

          Aomine już chciał coś odpyskować, ale jakoś zabrakło mu sił. Usiadł pod drzwiami łazienki. Świat przez chwilę wirował. W końcu odchylił głowę do tyłu i zapatrzył się w sufit. Z łazienki nie dobiegały żadne dźwięki.

          Gdyby ktoś ich kiedykolwiek zapytał, co sądzą o sobie nawzajem, to jednogłośnie przyznaliby, że ten drugi to skończony idiota i nie ma w nim nic pociągającego. Może przyjaciołom przyznaliby, że było coś w tym, jak grał i jakie wyzwanie w tej grze dawał – jak zresztą we wszystkim innym - jak się ruszał na boisku, jaką pewnością siebie emanował, jak walczył do końca, jak nigdy się nie poddawał, jak zwinny był i jak niesamowicie skakał. I już tylko w duchu zwróciliby uwagę na zgrabny tyłek i seksowną klatę, na oczy pełne pasji i ognia, ten nieco złośliwy uśmieszek, kryjący w sumie poczciwą duszę. W tym, że Aomine naprawdę był genialnym graczem, kóry inspirował do przekraczania własnych granic i w tym, że Kagami był jedynym zdolnym go pokonać i uratować przed samym sobą. W tym, że w byciu idiotą kogoś sobie nawzajem niezwykle przypominali. Więc jak ci dwaj idioci siedzieli po dwóch stronach drzwi do łazienki, nie bardzo wiedząc, co właściwie mają teraz zrobić.

– Zasnąłeś? - odezwał się w końcu Aomine.

– Nie – odburknął Kagami.

          Znowu zapadła cisza, ale jakimś dziwnym sposobem nie była wcale krępująca, czy niezręczna. Wręcz przeciwnie, było coś w tej głupiej sytuacji intymnego.

– Wiesz, Daiki – odezwał się Kagami niewyraźnie, ale i tak wszystkie włoski na karku Aomine się zjeżyły na dźwięk jego imienia. - Chyba się przestraszyłem... – przyznał Kagami i zamilkł w napięciu, oczekując wybuchu szyderczego śmiechu, który ku jego zaskoczeniu nie wybuchł. – Bo widzisz... – kontynuował niepewnie. – Cholera – warknął już do siebie, targając się za włosy, próbując zmusić nieco przymulony już alkoholem mózg do współpracy. Czuł, że to jedyna okazja, żeby powiedzieć, co tak naprawdę myśli. - Podziwiam cię! - wyrzucił w końcu z siebie. –Naprawdę podziwiam cię jako gracza, Daiki. Jesteś po prostu zajebisty w tym, co robisz. Patrzeć, jak grasz – mówił coraz szybciej, by zdążyć wszystko z siebie wyrzucić – to doświadczenie jedyne w swoim rodzaju. Jesteś jak dziki kot, coś niesamowitego. Te twoje formless shot, to jakbyś naginał fizykę i cały wszechświat, żeby działał według twoich praw. – Nawet nie zauważył, kiedy zaczął się szeroko uśmiechać. – Jesteś prawdziwym światłem, takim jak słońce, popatrzysz dłużej i oczy zaczynają cię boleć. Heh, teraz, jak o tym pomyślę, to pokonanie ciebie było porwaniem się z motyką na słońce. Hej! Ale mi się udało, ale ten mecz był świetny. Myślę, że nigdy nie pokonałbym własnych ograniczeń, gdyby nie ten mecz z tobą. Daiki... – zawołał i zaraz dodał, gdy po drugiej stronie panowała cisza – nie mów, że zasnąłeś Ahomine...

– Nie, nie śpię – powiedział szybko Aomine, wyrywając się ze stuporu w jaki wprowadziły go słowa Kagamiego. Owszem nie był to pierwszy raz ktoś prawił mu komplementy, czy podziwiał jego grę. Ale w ustach Kagamiego brzmiało to jakoś inaczej, bardziej szczerze. Chciał, naprawdę chciał odwdzięczyć się podobnymi słowami, ale nie mógł żadnych znaleźć. Kilka razy otwierał i zamykał usta, ale to w żaden sposób nie pomagało. W końcu się poddał. – Dzięki, Taiga – powiedział z tak dużą dozą wdzięczności, na jaką było go stać, bo był cholernie wdzięczny Kagamiemu, gdyby nie on w końcu znienawidziłby koszykówkę, a wtedy co by mu pozostało? Miał tylko nadzieję, że Kagami zrozumie, że nie dziękuje za komplementy.

– Nie ma za co – powiedział Kagami. – Jakbyś potrzebował powtórki, to wiesz, gdzie mnie szukać. Chętnie skopię ci tyłek.

          Zaśmiali się. Znowu zapadła cisza, ale teraz obaj siedzieli z bananami na gębach, które pojawiły się nie wiadomo kiedy.

– Cieszę się, że mam cię za swojego rywala – odezwał się już poważnie Kagami. – Że w każdej chwili mogę stanąć na przeciwko ciebie, pójść na całość i jeszcze odrobinę przesunąć tą granicę, wiedząc, że ty też zawsze pójdziesz na całość. Dlatego... Zastanawiałeś się, co by było, gdyby stało się coś, co sprawiłoby, że... Że któryś z nas nie byłby w stanie pójść na całość?

          Aomine przez chwilę myślał dość intensywnie, nie wiedząc zbytnio, o czym Kagami mówi. Jak to? Nie wyobrażał sobie takiej sytuacji, w której miałby pójść z Kagamim na łatwiznę, pozwolić mu wygrać, nie dać stu procentowego wyzwania i w drugą stronę to samo. Przecież na tym wszystko się opierało, właściwie na tym trzymała się ich znajomość, gdyby zniknął ten element, to co by zostało? No może mogliby się jeszcze dogadać w sprawie seksu, wyglądało na to, że tutaj też mają podobne temperamenty i ciągnie ich do siebie, jak pijaka do szklanki. W sumie może faktycznie mogliby się do tego ograniczyć... W tym momencie zrozumiał.

– Fuck – mruknął. – Ej! Ale to tylko seks! Możemy się pieprzyć, jak króliki, a później jeszcze cię wyrucham w grze, zobaczysz!

– Ej! Kto kogo niby wyrucha! – warknął Kagami, stając w drzwiach od łazienki. – Jeden na jednego, teraz!

– Z tobą zawsze – zawołał entuzjastycznie Aomine, wstając. Chociaż musiał się przy tym przytrzymać ściany.

W tym momencie drzwi do pokoju otworzyły się na od ściesz.

– Nie ma mowy! – krzyknęła Mamoi, trzymając się pod boki. – Nie ma seksu, nie ma grania. Do łóżka! - rozkazała tonem nie znoszącym sprzeciwu i wyszła trzaskając wściekle drzwiami i warcząc, tak że było to słychać w środku. – To miało wyglądać zupełnie inaczej, kto widział urządzać sobie rozmowy od serca w takiej chwili.

          Chłopcy stali osłupieni. Popatrzyli najpierw na siebie, potem na drzwi, znowu na siebie, szukając potwierdzenia, że to nie było przywidzenie.

– Czy to była Momoi, czy ja jestem aż tak pijany? – zapytał w końcu Kagami.

– Może faktycznie chodźmy spać – powiedział Aomine. Gniew Satsuki nie był czymś, na co chciałby się narażać po pijaku, obawiał się, że nie udałoby mu się uciec w takim stanie.

          I poszli spać, jak bozia przykazała, trzymając ręce na... przy sobie – żadnemu nie chciało się zabierać kołdry spod drzwi łazienki.

          Obaj zasypiając mieli nadzieję, że nie będą pamiętać dzisiejszej nocy. Mniejsza o macanie i obściskiwanie, to przeżyją. Ale jeżeli którykolwiek będzie pamiętał tę rozmowę od serca, jaką przeprowadzili... To dopiero może wszystko zmienić.

*

O, i dopiero teraz moje, żeby było chronologicznie, indżoj:

*

Treningi czwartego dnia wyjazdu treningowego były cokolwiek specyficzne.

Po pierwsze – większość uczestników miała kaca. Potwornego. Co nie powinno zresztą nikogo dziwić. A na dodatek ćwiczenia naszykowane im przez trenerów wcale nie były z tego powodu łatwiejsze, przeciwnie. No i wszyscy trenerzy byli wściekli.

                Nakatani, Takeuchi, Harasawa i Shirogane ograniczyli się do większych lub mniejszych ochrzanów, ale Araki zbiła wszystkich zawodników (poza Murasakibarą i Himuro, którzy byli wyjątkowo grzeczni i nie uczestniczyli w alkoholowej libacji) drewnianym mieczem, a Riko… Cóż, siniaki na twarzach były wystarczającym dowodem, że wyjątkowo im się nie poszczęściło. Ale wbrew pozorom, bezpośrednie skutki alkoholu nie były najdziwniejszą rzeczą, jaka zdarzła się na porannych ćwiczeniach.

                Koga źle znosił sake i teraz potwornie bolała go głowa, a Mitobe zamiast ćwiczyć zajmował się podtrzymywaniem go na duchu. Hyuuga darł się na wszystkich prawie tak jak Aida, a Kiyoshi usiłował go uspokoić, co frustrowało go jeszcze bardziej, bo (oczywiście, że tak) przecież nadal go nie cierpiał! Nawet gdy był jedyną osobą, która nie denerwowała go tak jak re… Nie, nie, wcale nie. Midorima odnosił się do Takao z jeszcze większą rezerwą niż zwykle, głównie dlatego, że tamten w specyficzny sposób okazywał dzisiaj swoje uczucia. I mówił dwuznaczne rzeczy. Himuro czuł się trochę nienormalnie, ale w miły sposób, bo Atsushi był wyjątkowo opiekuńczy i miły. W każdym razie jak na swoje możliwości. Akashi i Furihata… Cóż.

- Furihata-kun… Rozmawiałeś wczoraj z Akashim-kun? – Spytał Kuroko cicho, kiedy akurat stał obok Koukiego.

-Y… - Chłopak pokrył się rumieńcem. – Tak.

- Co się stało?

- No… Przeprosił, nie wiedział, że tak na mnie działa… I…

- Furihata-kun?

- Pocałował mnie. – Powiedział Furihata tak cicho, że ledwie dało się go słyszeć.

- Tak? – Tetsuya nie wydawał się ani odrobinę zaskoczony. – Ale… Źle ci z tym? Nie chciałeś tego? Powinienem z nim porozmawiać?

- Nie! Znaczy… Nie. Nie wiem.

- Gdybyś jednak potrzebował mojej pomocy, powiedz.

- Nie. Nie będzie potrzeby. Ja… Nie jest mi z tym źle. – Kuroko uśmiechnął się lekko, a Kouki spojrzał na niego z poczuciem, że on od początku wiedział, co się wydarzyło i jak Furi zareagował. A co w tym wszystkim było najdziwniejsze, to fakt, że to była prawda. Nie było mu źle z zainteresowaniem Akashiego Seijuurou. Przeciwnie.

                Aomine i Kagami unikali się nawzajem z zażenowaniem. Kuroko usiłował wyciągnąć coś z przyjaciela, ale on tylko dosadnie milczał. Kise i Kasamatsu… Kasamatsu nie wiedział już, co sądzić o zachowaniu Kise, a i tamten czuł się nieco zawstydzony w obecności senpaia. Co nie zmieniało faktu, że nadal potwierdzał wszystko, co powiedział w nocy. A Yukio nie wiedział, co mu odpowiedzieć.

                W każdym razie treningi i obiad przebiegały w dziwnej atmosferze.

***

                Momoi i Riko usiadły na łóżku nad pogiętą kartką. Obok imion menedżerka Touou dopisała proponowane nazwy pairingów.

- MuraMuro? A nie MuraHimu? – Zapytała Riko sceptycznie.

- Ale czy MuraMuro nie brzmi uroczo?

Nie bardziej niż ty, kiedy robisz taką minę, pomyślała Aida i natychmiast zawstydziła się tej myśli, która przecież nie mogła pochodzić od niej.

- No dobra. Oceńmy postępy. Aomine i Kagami?

- Po tym, co stało się w nocy, myślę, że to bardzo prawdopodobne, ale obaj są zbyt dumni, żeby teraz coś z tym zrobić.

- Chyba musimy im pomóc – Riko uśmiechnęła się lekko – zostało jeszcze trochę przerwy poobiedniej. Powinnyśmy z nimi porozmawiać.

- Tak! Ale zaraz. Ki-chan i Kasamatsu?

-Oni… Nie wiem czemu, ale mam wrażenie, że poradzą sobie sami. To samo z MuraMuro i AkaFuri.

- Też mi się tak wydaje. Akashi i Furihata są przesłodcy!

- A widziałaś zdjęcie zrobione przez Alex-san Murasakibarze i Himuro?

- Tak! Poradzili sobie niemal bez naszej pomocy! Dalej… Midorin i Takao?

- Ktoś musi pogadać z Takao. Z Midorimą należy uważać, bo to straszny tsundere, ale tamten wydaje się być bardziej kontaktowy. Poza tym mniej wstydliwy.

- Faktycznie, ale i z Midorinem trzeba będzie to jakoś załatwić. Później nad tym popracujemy. No i na koniec… Kiyoshi i Hyuuga?

- Cóż, to skomplikowane. Znaczy, Kiyoshi tak, ale Hyuuga jest tak uparty… Jestem pewna, że czuje coś do Kiyoshiego, ale jak sprawić, żeby się do tego przyznał?

- To twoja drużyna i znasz ich lepiej, możesz spróbować nad tym popracować? Czy nie dasz rady?

- Oczywiście, że tak! A ty zajmiesz się Midorimą i Takao. Ale to potem. Teraz musimy znaleźć Aomine i Kagamiego.

***

                Aomine leżał na jednym z boisk, mechanicznie bawiąc się piłką. Przed chwilą chyba jeszcze ćwiczył, ale teraz odpoczywał. Co dziwne, nie miał przy sobie żadnej gazetki z piersiastą panienką na okładce. Stamtąd zgarnęła go Satsuki i zaprowadziła w miejsce, które sobie upatrzyły, miłe i ustronne (a przy okazji to samo, gdzie wczoraj Akashi spotkał się z Furihatą, ale to przypadek, oczywiście). Kagami był na boisku z zupełnie innej strony obiektu, rzucając do kosza z frustracją, której źródła nie chciał znać. Nie chciał, ale znał. A ćwiczenie pomagało mu zapomnieć, że zna. Odnalazła go Riko i nie znosząc sprzeciwu zaciągnęła do pozostałej dwójki.

                Jak czuli się dwaj sławni na całą Japonię młodzi koszykarze mierzeni groźnym wzrokiem przez dwie dziewczyny, z których żadna nie miała więcej niż metr sześćdziesiąt pięć wzrostu? Cóż, raczej niepewnie. Nawet bardzo.

                Nikt z tej czwórki nie wiedział, że w tym samym czasie, kilkaset metrów stamtąd, Kise przyciskał już-prawie-nie wyrywającego się Kasamatsu do ściany budynku mieszkalnego i całował go tak, jak nigdy nie całował żadnej dziewczyny, czy kogolwiek innego. A gdy w końcu się oderwał, Kasamatsu uderzył go z wściekłością.

- Co ty wyprawiasz?!

- Całuję cię.

- Dlaczego?! Zwariowałeś, tak nagle wyrywać się z czymś taki…

- Bo chcę. Bo cię kocham, senpai.

- Ty… Co?

- Kocham cię. Już wiem.

- Wypiłeś trochę i już mnie kochasz?

- Nie. Po prostu do mnie dotarło.

- To, że mnie kochasz, nie znaczy, że nagle możesz robić takie rzeczy! To nie jest normalne zachowanie, tak z niczego zaciągać mnie tu i… Nawet jeśli ja też cię kocham, ale nie ciągnę cię w dowolnym momencie w ustronne miejsce i nie całuję cię bez twojej woli! Nie robi się czegoś takiego, dorośnij trochę! – W tym momencie Yukio zrozumiał swój błąd.

- Senpai… Kochasz mnie?

- To był przykład! Nie! Znaczy tak, ale…

- Senpai…

                Następny pocałunek był już zainicjowany przez obie strony. Wydawało się, że będzie trwał bez końca.

*

Ale to długie, o luju