Swatki #8 - multipairing.

Przepraszam za nieobecność, naprawdę. Teraz już będzie regularnie, obiecuję. Aha.
Moim zdaniem rozdział jest cokolwiek przeciętny, chociaż AoKaga>>>>>>>>>>
Znowu dedyk dla Kluski i Agnieszki, bo bez nich to by nie powstało.
Będzie coraz więcej MomoRiko. Bo mogę. I kij.
Mam fazę na tsundere relacje, gomen.
*

- Ale mnie dupa boli…

                Tą twórczą myślą Kagami rozpoczął czwarty dzień wyjazdu treningowego. Z początku nie do końca widział na spuchnięte oczy i dopiero po kilku minutach zaczął dostrzegać kolejne elementy otoczenia. Cokolwiek niepokojące elementy.

                Potworny syf. Puste butelki po sake. Łóżko totalnie rozbabrane, kołdra pod drzwiami łazienki. Jego własny wygląd, kiedy przejrzał się w lustrze – oczy gościa, który naprawdę za mocno zabalował, rozczochrane włosy, niekompletny strój (w zasadzie brak stroju). I najgorsze – odziany jedynie w bokserki Aomine rozwalony na pościeli. Spał.

                Co się wydarzyło tej nocy? Butelki po sake wskazywały na intensywne pijaństwo, zresztą przypominał sobie jakąś imprezę w pokoju innych zawodników Seirin. Kto tam był? Chyba większość nastoletnich koszykarzy na obozie… I Momoi, uświadomił sobie. Co z jakiegoś powodu go niepokoiło. Picie, muzyka, śpiewający Kise… Nie był w stanie dokładnie sobie przypomnieć, co było potem, więc usiadł i usiłował przywołać jakieś odczucia czy obrazy. I im dalej zachodził, tym bardziej stwierdzał, że chyba nie chciał tego wiedzieć.

                Naprawdę obmacywał się z Aomine i turlał się z nim po podłodze? Czy to możliwe, że po odprowadzeniu ich przez Momoi do pokoju tamten rzucił go na łóżko i się z nim przelizał? I… Zaraz… Co prawda czegoś takiego Taiga w żaden sposób sobie nie przypominał, ale dlaczego tak bardzo boli go tyłek? Czy to możliwe, że… Nie. Nie przespał się z Daikim, prawda? To niemożliwe. To, kurwa, niemożliwe! Coś takiego by się nie stało! Popatrzył na niego, chcąc poczuć dreszcz obrzydzenia, ale, ku swojemu przerażeniu, zdał sobie sprawę, że ciało Aomine nie budzi w nim tego uczucia, raczej przeciwnie. Nawet na trzeźwo. Kurwa mać.

                Przez dłuższą chwilę siedział z głową w ramionach, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Az w końcu jego towarzysz się ocknął.

- Bakagami?

- Ahomine…

- Co tu się stało?!

- Przypomnij sobie – przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu, aż do obydwu dotarło, co w zasadzie się zdarzyło. Mniej więcej. – Hej…

- No?

- Nie wiem, czy chcę znać odpowiedź, ale zapytam. Bo… - Kagami pokrył się rumieńcem. – Tyłek mnie boli i zastanawiam się…

- Wiem, do czego zmierzasz. Nie. – Pokręcił głową i obydwaj odetchnęli. - To prawda, obściskiwaliśmy się na środku cudzego pokoju, obmacywaliśmy i całowaliśmy, bo sobie to przypominam. Ale jestem absolutnie pewien, że nie zapomniałbym, gdybym cię wyruchał. Dupa cię boli, bo kiedy… No, nieważne… W każdym razie spadłeś z łóżka. Ja cię zepchnąłem. Chyba, że to wtedy, kiedy…

- Nie kończ! – Kagami zamachał rękami, przypominając sobie kolejny szczegół. Mocno krępujący.

- No, to teraz zaczną się problemy.

- No.

                I rzeczywiście. W czasie, kiedy Kagami i Aomine w niezręcznej ciszy usiłowali posprzątać swój pokój, w jednym z pokoi trenerskich trwała ożywiona dyskusja na temat „co zrobić z idiotami, którzy w środku wyjazdu urządzili sobie alkoholową imprezę”. Nie udało się ustalić, kto przyniósł sake, mimo iż pewne poszlaki wskazywały na Kogę, przy współpracy z Mitobe. Karanie ich za to, kiedy nie miało się pewności, byłoby nie w porządku. Ale i tak trzeba było wymyślić jakiś sposób ukarania kilkudziesięciu zawodników za coś takiego.

- Nie możemy ich wyrzucić z obozu. Jeśli to zrobimy, żadna z drużyn nie będzie miała szans na zwiększenie swojej siły – powiedział poważnie Harasawa.

- Zachowali się idiotycznie, ale to cały czas elita młodzieżowej koszykówki w Japonii.  Ale przydałoby się jakoś ukarać ich za kretynizm – rzuciła Araki.

- Uważam, że najlepiej będzie po pierwsze zwiększyć intensywność treningu. Alkohol obniża sprawność, więc i tak muszą nadrobić. Poza tym… Powinni posprzątać wszystko, co zostawili po tej nocy. No i potworny kac, jakiego z pewnością będą mieli po tym tanim sake, sam w sobie jest niezłą karą – stwierdziła Riko, splatając palce ze sobą.

- Uważam, że to trochę mało. –Takeuchi skrzywił się. Nigdy nie przepadał za Aidą.

- A ja się zgadzam – odparł Shirogane. Wszyscy popatrzyli na niego i Riko. Niezależnie od wszystkiego, ci dwoje byli trenerami najsilniejszych młodzieżowych drużyn w kraju. Co musiało oznaczać, że ich metody treningowe raczej nie zawodzą. Nakatani i Harasawa zgodzili się od razu, Araki i Takeuchiego chwilę przekonywano, ale w końcu musieli się zgodzić.

- Pozostała jeszcze jedna kwestia – starsza z kobiet automatycznie bawiła się drewnianym mieczem. – Prawdopodobnie na tym… Spotkaniu… Była obecna też Satsuki Momoi.  Biorąc pod uwagę, że jest menedżerką Touou, to trochę nienormalna sytuacja.

- Nie możemy być pewni jej obecności tam –wtrącił się Harasawa, gotowy do bronienia menedżerki.

- Nawet jeżeli tam była – Riko nie wierzyła, że to mówi, ale nie przestawała – To podejrzewam, że starała się pilnować chłopaków. A że jej nie wyszło… Było ich kilkudziesięciu. Sama powinnam się tam zjawić i zaprowadzić porządek, ale nie jest zaskakujące, że Satsuki sama nie dała rady. Poznałam ją już. Nie uczestniczyłaby w takiej… Alkoholowej libacji. – Oczywiście, że nie. Siedziałaby i robiła zdjęcia, ale inni trenerzy nie musieli o tym wiedzieć.

- A nie bronisz jej przypadkiem, bo się z nią przyjaźnisz? – Spytał nieufnie Takeuchi, który od dawna zazdrościł Touou menedżerki.

- Nie przyjaźnimy się. Współpracowałyśmy kiedyś i może się tak wydawać, ale w rzeczywistości kiedyś bardzo się kłóciłyśmy. Teraz jest tylko trochę lepiej. Po prostu myślę, że karanie jej byłoby nie w porządku. – Jak szybko weszła w nową rolę. A może to nie była rola? Czy nadal nie znosiła Momoi? Tak, oczywiście, że tak, jej piszczenia, wrednych uwag, uważania się za panią świata, atrakcyjnego ciała, inteligencji… Tak. Właśnie.

                W końcu jej i Harasawie udało się wybronić dziewczynę. Potem zebranie skończyło się, a Riko pognała do pokoju, aby przygotować trening. Oczywiście spotykając tam Satsuki.

- Właśnie uratowałam ci tyłek – rzuciła sucho. – Następnym razem uważaj. Chociaż – dodała niechętnie – za Aomine i Kagamiego należą ci się gratulacje.

                Po czym wybiegła, zostawiając tamtą z mętlikiem w głowie prawie tak strasznym, jaki panował u niej.

***

- Ty idioto! W ogóle zdajesz sobie sprawę, co robiłeś w nocy?

- śpiewałem?

- Żebyś tylko śpiewał – westchnął Kasamatsu teatralnie – Tańczyłeś, wlazłeś na stół, przytulałeś się do mnie, wygadywałeś jakieś… Rzeczy…

- Rzeczy?

- No… Wyznawałeś uczucia… Kasamatsu zrobił się cały czerwony.

-To pamiętam. Nie cofam tego, senpai.

- Słucham?! Boże. Co ja tam w ogóle robiłem?

- Poszedłeś ze mną, bo mnie lubisz.

- Co ty pieprzysz?

***

- Shin-chaaaan, no, nie obrażaj się! O co jesteś zły?

- O to, że jesteś kretynem, Takao.

- Dlaczegoo?

- Zachowywałeś się dziwnie przy nich wszystkich! I  nie umiesz śpiewać.

- No wiesz co? – Tym razem Takao wydawał się autentycznie urażony. Wiedział, że zachowywał się dziwnie, ale że nie umie śpiewać?

- Takao, idziemy – powiedział tamten z irytacją. Stanął przy drzwiach, czekając na tamtego, który zbierał się wyjątkowo powoli.

- A widzisz? Jednak mnie nie zostawisz! – Kazunari tryumfował, a jego współlokator wydał z siebie zrezygnowane westchnięcie.

***

- Co za ofiary losu! Żeby tak się upijać w środku wyjazdu… Ja rozumiem pod koniec, ale teraz? Zamorduję ich. Jak nie trenerka, to ja.

- Hyuuga… Spokojnie…

- Nie będę spokojny! Powystrzelać zanim zrobią coś jeszcze głupszego!

- Hyuuga…

- A ty jeszcze ich bronisz! Idiota!

- Hyuuga. – Kiyoshi złapał ro za rękę i pogładził ją uspokajająco. – Oddychaj. – Po odliczeniu do dziesięciu kapitan Seirin nieco się ogarnął.

- Dzięki.

- Spoko – rzucił tamten, nie puszczając jego ręki.

- Zaraz, co?!

*

Co ja narobiłam...