Swatki #6 - multipairing.

Notka na czas, świat się wali, dwugłowe cielęta się rodzą, kometa lata, a Aomine wybielał. Czy jakoś tak.
I wyczekiwany przez niektórych rozwój akcji. A z jakich pairingów? Zobaczycie. I tak to chyba oczywiste ;-;
Jestem gotowa zadedykować to każdemu, kto napiszę mi ImaHanę. Albo chociaż jakąś znajdzie. ImaHana. SZYBKO.
Pamiętajcie, żeby wyrazić opinię!
Akasz niekanoniczny fchuj, ostrzegam.
*

W czasie przerwy poobiedniej Riko i Momoi zamknęły się w pokoju, aby zrobić naradę wojenną. W końcu był już trzeci z dziesięciu dni wyjazdu, należało pchnąć wydarzenia do przodu. Tylko jak?

- Musimy ocenić, która para może najszybciej dojść do skutku – Riko była rzeczowa jak zawsze. – Musimy przeanalizować, co się ostatnio działo.

- Dobra. Zacznijmy od Dai-chana i Kagamina, okej?

- Okej. Coś pomiędzy nimi jest, ale nie wiem, czy to to coś, o które nam chodzi.

- Wiesz… Od nienawiści do miłości…

- Tak, tak. Ale to nie takie proste. Ich trzeba jeszcze trochę poobserwować. Dalej… Kise i Kasamatsu?

- Tu idzie nieźle! Widziałaś, jak zachowuje się Ki-chan? Zwłaszcza po tym, co „przypadkiem” zrobiła Alex-san dziś rano. Wiesz, o co chodzi? Oczywiście mogłaś się nie zorientować, bo przecież…

- Cicho! Tak, wiem, o co chodzi. Wydaje mi się, że tu są szanse, ale co zrobić, żeby je zwiększyć… Możesz trochę ich poobserwować?

- Z chęcią – uśmiechnęła się Satsuki.

- No, super. Murasakibara i Himuro?

- Nie wiem… Zachowanie Mukkuna jest takie dziwne. Nigdy nie umiem stwierdzić, czy czuje coś do Himuro, czy przytula się do niego, bo ładnie pachnie.

- Dokładnie! Ale szczerze, skoro w ogóle go przytula, to i tak jest nieźle… Tylko co tu zrobić? Trzeba pogadać z Alex-san.

- Dalej… Midorin i Takao. Tutaj… Dobrze zrobiłaś, każąc im się wtedy trzymać za rączki. Coś z tego wyjdzie. Akashi i Furihata…

- Kuroko rozmawiał z Akashim w sprawie jego dziwnego przyglądania się Furihacie i teraz być może Akashi pójdzie wyjaśnić sprawę do Furiego. A jeśli chodzi o Kiyoshiego i Hyuugę, to… Ciężko stwierdzić. Popracuję jeszcze nad nimi.

- Zaraz… Akashi teraz idzie do Furihaty? Teraz? Kiedy obydwie mamy wolne?

- Tak…-Aida zrozumiała, o co chodzi tamtej. Popatrzyły na siebie, kiwnęły głowami i błyskawicznie wybiegły z pokoju.

***

                Akashi chodził w stronę plaży i z powrotem, zastanawiając się nad tym, co wczoraj powiedział mu Kuroko.

Podszedł do niego wczoraj, niemal dokładnie dwadzieścia cztery godziny temu, i zagadnął:

- Akashi-kun?

- Tak, Tetsuya?

- Chodzi o Furihatę – te trzy słowa sprawiły, że od razu przyciągnął uwagę Seijurou. – Ostatnio często się mu przyglądasz, prawda?

- Tak?

- Tak. Akashi-kun, on chyba się trochę boi. Twojego wzroku i tego, że nagle zacząłeś tak zwracać na niego uwagę.

- Już wcześniej zwracałem uwagę na Koukiego. Jest… Interesujący.

- W jaki sposób cię interesuje? – Akashi spojrzał na Kuroko czujnie.

- Dlaczego pytasz, Tetsuya?

- Bo chcę mu pomóc. Ostatnio drugi raz przez ciebie zemdlał. Twoje oczy… Chyba działają na niego hipnotyzująco.

- Naprawdę? To interesujące. Tetsuya, uważasz, że powinienem to z nim wyjaśnić?

- Myślę, że tak. Tylko, Akashi-kun… Nie przestrasz go. Bądź z nim ostrożny.

                A potem Tetsuya uśmiechnął się zagadkowo. I teraz Akashi rozważał, czy faktycznie powinien porozmawiać z Koukim. I chyba właśnie się zdecydował. Skierował się do budynku, w którym wszyscy nocowali. Szybko go znalazł – zaraz po wejściu spostrzegł go na końcu jednego z korytarzy. Spuścił lekko wzrok, by rozmówca nie zemdlał, zanim zdąży powiedzieć słowo, i powiedział spokojnie, ale głośno:

- Kouki.

- Ta-ak? – Faktycznie, niemal podskoczył.

- Mógłbyś ze mną porozmawiać? – To nie było pytanie, mimo znaku zapytania na końcu bardziej przypominało informację. Akashi zmienił się… Ale nie do końca.

- Yyy… Tak… - Furihacie nie pozostało nic poza wyjściem za nim. Odetchnał głęboko. Czy Kuroko ma z tym coś wspólnego?

                Stanęli naprzeciwko siebie w cieniu niskiego, acz rozłożystego drzewa i przez moment milczeli, po czym wreszcie Furi zebrał się na odwagę.

- Dlaczego chciałeś ze mną porozmawiać?

- Tetsuya mówił mi, że… Specyficznie reagujesz na mój wzrok. Że zdarzyło ci się mdleć po tym, jak na ciebie spojrzałem. To prawda, Kouki? – Ten poczuł się nagle bardzo mały, mimo że różnica ich wysokości wynosiła zaledwie trzy centymetry, i pokrył się rumieńcem.

- Ty… Trochę… Mnie… Przerażasz… - Wydukał w końcu.

- Przepraszam.- Czy się nie przesłyszał? On naprawdę to powiedział? – Nie miałem tego na myśli. Wzbudzasz moje zainteresowanie, Kouki.

- Co?

- Różnisz się od innych zawodników. Grasz inaczej… I myślisz inaczej.

- Jestem t-tylko tchórzem, który nawet nie był stanie z tobą grać. Dlaczego uważasz mnie za takiego ciekawego? – Zawodnik Seirin w końcu wyraził to, co miał zamiar powiedzieć.

- Masz za niskie mniemanie o sobie. Czy… Czy tylko się mnie boisz? Czy czujesz do mnie coś jeszcze?

- Ja… Nie wiem. To jakby… Kiedy cię widzę, czuję się, jakbym nigdy nie chciał oderwać od ciebie wzroku. To mnie przeraża!

- Widzisz, Kouki… - Akashi podniósł wreszcie głowę, popatrzył tamtemu prosto w oczy i złapał go za podbródek. – Tak się składa, że czuję to samo.

                Kiedy przyłożył usta do ust oszołomionego Furihaty, świat naokoło jakby się zatrzymał.

I nikt nie zauważył błysku flesza aparatu Momoi zza jednego z budynków.

***

                W czasie, w którym Riko i Satsuki były zaabsorbowane obserwowaniem Akashiego i Furihaty z pewnej odległości, w innym punkcie ośrodka Kasamatsu, nie niepokojony przez nikogo innego, usiłował rozmówić się z Kise. Usiłował.

- Nie rozumiem, o co ci chodzi, senpai – Ryouta zrobił obrażoną minę.

- Chodzi mi o to, że od czasu Pucharu Zimowego dziwnie się zachowujesz! Jakoś tak… Przesadnie emocjonalnie!

- Zawsze tak miałem.

- Nie, w stosunku do mnie nie zawsze. To dziw-ne! Lepisz się, mówiłem ci.

- Okazuję ci przyjaźń. Ale może nie chcesz mojej przyjaźni? Jak nie, to…

- Co ty pieprzysz? – zdenerwował się Yukio. – Przeciwko przyjaźni nic nie mam! Tylko że do innych przyjaciół się tak nie odnosisz!

- Bo cię lubię, senpai. Bardziej niż innych przyjaciół. Bardziej niż Kurokocchiego.

- Dlaczego akurat mnie?

- Bo jesteś super! Bo kiedy mi i wszystkim innym odbijało, ty byłeś spokojny! Bo nigdy nie płaczesz przy ludziach! Bo jesteś genialnym kapitanem, który trzymał tę drużynę w ryzach i nie wiem, co z nią będzie, kiedy pójdziesz na studia! Już dawno nie podziwiam Aominecchiego, Akashicchiego czy nawet Kurokocchiego. Ale ty wzbudzasz mój szacunek cały czas! Dlatego! – Kise nie zorientował się, że krzyczy, a Kasamatsu, przytłoczony siłą tych słów, usiadł na ławce i patrzył się na blondyna ze zdumieniem.

- Kise… - Nie miał już siły się na niego denerwować. Nie po tym. Teraz po prostu nie wiedział, co powiedzieć. Co było naprawdę rzadkie.

-Tak, senpai? – On też już się uspokoił.

- Kim dla ciebie jestem? – Spytał bez ogródek. Nie rozumiał czemu, ale chciał wiedzieć. Musiał wiedzieć.

- Senpai…

- Odpowiedz. Po prostu. Kim dla ciebie jestem? – Zapadła cisza.

- Nie wiem. Naprawdę, senpai. Nie wiem.

- No, to chyba czas się dowiedzieć, co? –Kasamatsu wstał i zrobił kilka kroków w kierunku boisk, starając się wrócić do normalnego nastroju. – No chodź! Przerwa zaraz się skończy!

  *
Czuję się trochę, jakby Kuroko dołączył do spisku, a nie planowałam tego. Co.