Swatki #5 - multipairing.

No, to jest! Znowu spóźniona i na dodatek fchuj niekanoniczna, zwłaszcza we fragmencie KiyoHyuu, ale mam nadzieję, że to zniesiecie i nawet może wam się spodoba (bo z KiKaski jestem dumna <3).
Endżoj. I komentarze są miłe <3
*

Midorima i Takao byli już tak wyczerpani, że nawet nie zarejestrowali, że nadal trzymają się za ręce. Po prostu wrócili do pokoju i padli na łóżko, nawet się nie przebierając, i zasnęli od razu. Co prawda było przed dwudziestą, ale mało co obchodziło teraz zawodników Shuutoku – pominęli nawet kolację. Około północy Shintarou obudził się, ponieważ będąc osobą z  natury porządną nie mógł znieść spania w stroju sportowym, a nie w stroju do tego przeznaczonym, i usiłując wstać, zorientował się, że cały czas leżał podejrzanie blisko przyjaciela. Z jego ręką na brzuchu. Wzdrygnął się i ostrożnie, aby go nie obudzić (nie żeby mu zależało, po prostu nie chciał z nim rozmawiać) zwlekł się z posłania. I wtedy zaczęło do niego docierać, jak wyglądał trening. I że biegł z tym idiotą za rączkę przez większość czasu, na oczach całej drużyny i kto wie, kogo jeszcze. Zaraz… Trenerki Seirin? Czy jej tam przypadkiem nie było? W głowie kołatało mu się, że miała ona jakiś udział w tym upokarzającym połączeniu z Kazunarim, ale nie był do końca pewien, jaki. Zmęczenie czasem działa na człowieka bardziej zamraczająco niż alkohol. Ale skoro tam była, to może będzie po ich stronie i przekona trenera Nakataniego, żeby zrezygnował z tak koszmarnych ćwiczeń.

***

-KISE! Przestań się tak lepić!

-Ale, senpai, ja tylko się przywitałem…

-Jeśli twoje przywitanie ma tak wyglądać, to się ze mną nie witaj! Poza tym, do innych się tak nie odnosisz!

-Nieprawda! Do Kurokocchiego…

-Nawet do niego nie aż tak!

-No to co? – Kise przyjął pozycję obronną – Nie pozwolisz mi okazać mojej sympatii do ciebie?

-Ale… To dziwne!

-Wcale nie. To normalne. Jesteś moim przyjacielem.

-Tak, ale… Kuroko też podobno jest! I…

-Ale ty jesteś innym typem przyjaciela!

-A-ha. W KAŻDYM RAZIE TEGO NIE RÓB!

-Tak, tak.

                Kaijou zaraz po śniadaniu miało zacząć mecz treningowy i Kasamatsu był gotowy, by poprosić trenera, żeby dał go do przeciwnej drużyny niż Ryouta. Bo on naprawdę doprowadzał go do szału swoimi egzaltowanymi, dziewczęcymi zachowaniami i nie zniósłby tego dłużej.

-Trenerze… - szepnął Gencie w ucho, zanim zaczęli się rozgrzewać – mogę dzisiaj nie być z nim w drużynie?

-I tak to planowałem. A co, masz go dosyć przez to mieszkanie razem?

-Taa.

            Ale najgorsze było to, że nie chodziło o to, że miał go dosyć. Najgorsze było to, że afektowane zachowania Ryouty przestały mu przeszkadzać  - przeciwnie, dziwnie mu było bez nich. To było takie dziwne. Nadal miał go za idiotę, ale jednocześnie za coś w rodzaju części życia. I to go martwiło. Nie chciał tego.

            Skończyli rozgrzewkę i podzielili się na zespoły. Drużyna Kasamatsu, Moriyamy, Koboriego i Nakamury kontra Kise i Kobori. No i inni, drugi i trzeci skład.

-Senpai, nie ma szans, żebyście wygrali – Kise uśmiechnął się szeroko. Było to irytujące, ale to przynajmniej dawny Kise.

-Chyba cię coś boli! Nie wyobrażaj sobie.

            Kise był silny nawet, gdy nie wykorzystywał choćby połowy swojej mocy. Ale on miał więcej regularnych zawodników i był bardziej doświadzony. Dziecinny pierwszoklasista i nadpobudliwy, nie umiejący wypowiedzieć wyraźnie dwóch słów drugoklasista jako liderzy… Nie należeli do najbardziej zgranych drużyn.

-Piętnaście do dwunastu dla drużyny Kasamatsu!

-Szlag… - wymamrotał model i zacisnął pięści. Nie odda tego meczu tak łatwo.

            I akurat w tym momencie Alexandra Garcia, która chciała porozmawiać z Himuro, przebiegła wprost przez środek boiska, na którym akurat Yukio krył swojego kouhaia. I wpadła na obydwu, wywracając ich na siebie.

-O nie! PRZEPRASZAM! Nie chciałam, naprawdę nie chciałam, wybaczcie…- jej mina mówiła coś odwrotnego, ale Kasamatsu, czerwony jak burak, nie zdążył się nad tym zastanowić. Ona wstała, ale Kise miał jakiś problem z podniesieniem się. Spróbował, poślizgnęła mu się ręka i wywrócił się znowu.

-Złaź ze mnie, cioto jedna!

-Już, senpai, już – ostatecznie zamiast wstać tylko się przeturlał, by kapitan mógł się podnieść. Ten niechętnie podał mu rękę.

-Co z tobą?!

-Nic, tylko trochę… Kręci mi się w głowie…

-Naprawdę mi przykro – wymamrotała Alex.

-Już, możesz biec, Alex-san – powiedział Genta z niezadowoloną miną.

            Kasamatsu, ku swojemu niezadowoleniu, nawet  kiedy już wznowili grę jednego nie mógł wyrzucić z pamięci.

            Przyspieszonego rytmu serca Kise, kiedy przygniatał Yukio do ziemi swoim ciężarem.

***

            Tymczasem Seirin miało spersonalizowane ćwiczenia. Kagami musiał trenować mięśnie nóg, jak zwykle, Kuroko szybkość, Izuki rzuty, a Kiyoshiemu i Hyuudze przypadło ćwiczenie wytrzymałości – jak się okazało, wspólne. Mieli wybrać się na wyznaczoną przez Riko trasę z różnorakimi trudnościami – zróżnicowanym podłożem, zmianami nachylenia, potokami, kamieniami… I przebyć całą truchtem, z małymi przerwami, gdyby było to konieczne. Żeby nie zrobić sobie krzywdy, mieli pomagać sobie nawzajem, gdyby była taka potrzeba.

-Jak ty to robisz, że nie masz nawet zadyszki? – zapytał Hyuuga towarzysza, wyraźnie już zmęczony. Akurat biegli pod górę.

-To moje żelazne serce!

-Poważnie pytam, idioto!

-Poważnie odpowiadam, kapitanie.

-Pewnie dużo ćwiczysz, no nie?-rzucił Junpei po chwili milczenia, kiedy wreszcie go dogonił.

-No, tak. Ale jestem pewien, że tak jak wszyscy.

-Bardziej – kapitan skrzywił się. –Strasznie ci zależy, chociaż jedne wygrane mistrzostwa mamy już a sobą.

-Teraz czekają nas letnie!

-No tak. – Hyuuga skrył uśmiech, bo myślał tak samo. Rakuzan mogło wygrywać tyle razy z rzędu, to dlaczego Seirin nie?

            Biegli w ciszy. Już nie kłócili się jak wcześniej, ale Kiyoshi nadal potrafił doprowadzić kolegę do szału. Bo był irytujący jak zawsze, chociaż jego filozofia gry o zwycięstwo, ale bez zatracania siebie odpowiadała obu. Jego nigdy niegasnący optymizm bywał przerażający i wkurzający, ale z drugiej strony… Byli podporami drużyny. Nie powinni tak walczyć – w zasadzie Junpei nie powinien tak atakować Teppeia – bo mogłoby to jej zaszkodzić.

Zresztą, inni już od dawna widzieli, że ci są w rzeczywistości przyjaciółmi. To tylko Hyyudze było głupio się przyznać po tym, jak zawsze okazywał tamtemu niechęć.

            Kiyoshi wyrwał do przodu i przestał pilnować drogi. No i stało się, co się musiało stać – potknął się jakiś korzeń.

-Kiyoshi, ty kretynie! Dałeś sobie radę z Rakuzan, Touou i Hanamiyą, ale jakiś badyl to ci przeszkadza! – pieklił się okularnik, stojąc nad nim.

-Tak, tak… A może byś tak mnie podniósł…

            Teppei wstał i potruchtali dalej.

To irytujące, ale w jakiś sposób jego obecność napełniała Hyuugę poczuciem bezpieczeństwa. Bo wiedział, że jeżeli to on potknie się o korzeń (co oczywiście się nie zdarzy), to tamten mu pomoże. Było to w jakiś sposób oczywiste.

Irytujące, ale znajome. Już dwa lata.

*

Dobranoc.